گریه کن آسمان......................

گریه کن آسمان

 آسمان ابری است. گرفته است، انگار دلش

 پراز غم است،
 
پر از اندوه،
 
پر از گریه.

چه آرام آرام بغضش می ترکد.
 
اشکهایش چقدر ریز است.

آسمان چقدر آرام گریه میکند.
 
هق هق نمیکند.

بی صدای بی صدا عقده های دلش را بیرون میریزد.

شاید نمیخواهد

کسی صدای گریه اش را بشنود و دلش بگیرد.

آسمان ! مهم نیست که اشکهایت را میبینند.

مهم نیست که اندوه چشمهایت را میدانند و میفهمند که

چشمهایت آبی نیست ، رنگ غم است و خاکستری !

آسمان گریه کن! حالا دیگر همه میدانند دلت

پر از غصه است.

هق هق کن. بلند گریه کن. آن قدر بلند که همه

 صدایت را بشنوند. همه آنهایی که غصة

 چشمهای ترت را دیده اند

 و سردی اشکهایت را حس کرده اند. شاید آنها

 هم دلشان گرفته باشد. شاید چشمهای آنها هم
 
پر از غصه باشد،
 
ولی خجالت بکشند راحت زار زار گریه کنند.

آسمان گریه کن با صدای بلند، آنقدر بلند که من
 
و همة آنهایی که رنگ چشمهایشان خاکستری
 
است درپناه هق هق های تو خالی شوند

از غصه،
 
از بغض،

از اشک

 و از غربت

چشمهای خاکستری.

فدای سرت