ضربت خوردن مولی الموحدین را به همه تسلیت عرض میکنم.

 من مواعظ علی علیه السلام

من استطاع أن یمنع نفسه من أربعة اشیاء فهو خلیق بأن لاینزل به مکروهٌ أبداً قیل: وما هنّ یا أمیرالمؤمنین! قال: العجلة واللجاجة والعُجب والتّوانی.

(تحف العقول صفحه  222)

هرکس این چهار صفت را از خود دورکند خواه فرد باشد، خواه مجموعه دست‏اندرکاران و رؤسأ جامعه، هیچ‏گاه حادثه و واقعه ناخوشایندى، متوجه او نخواهدشد:

1- عجله، بدون تأنّى و دقت، تصمیم‏گیرى کند یا کارى را اجراء نماید (عجله غیر از سرعت در عمل است).

2- لجاجت، یکى از مسائل خطرناک و بلاهاى دامن‏گیر، اصرار و پافشارى ناحق، در مسأله‏اى است که چون این حرف را گفته و یا چنین موضعى اتخاذ کرده حاضر نیست عقب‏نشینى کند و لو خلاف آن ثابت شود.

3- مغرورشدن و خودشگفتى، که انسان نقص‏ها و ضعف‏هاى خود را ندیده و احیاناً محسناتش را بزرگ بشمرد.

4- کاهلى و سستى، کار امروز را به فردا افکندن و تأخیر انداختن.

بنده، در اثر تجربیاتى که در سالهاى متمادى پیدا کردم به این نتیجه رسیدم که این سخن على (علیه السلام) واقعاً حکمت تمامى است و همه ضرر و زیان‏هایى که متوجه جامعه شده است در اثر این امور بوده. خداوند ان شاءاللّه ما را با مجاهدت خودمان و با توفیق خودش از این صفات دور بدارد.

                                                                                       ***********

 من مواعظ على علیه السلام:

 ذلّلوا أخلاقکم بالمحاسن وقوّدوها إلى المکارم وعوّدوا أنفسکم الحلم.

(تحف العقول صفحه  224)

 تذلیل، به معناى رام‏کردن است.

در اخلاق طبیعى انسان (انسانى که تربیت نشده) ناسازگارى‏ها و ناهمواریهایى وجود دارد و وظیفه انسان این است که این ناملائمات را از بین برده و اخلاق خود را به سمت متعادل متوجه سازد، مثلاً صفت دلیرى خود را به سوى شجاعت سوق دهد و نگذارد که به صورت ذمیمه تهوّر درآید. این کار باید با شناسایى صفات و برنامه‏ریزى و ممارست و مجاهدت، انجام‏گیرد و تصمیم‏هاى مقطعى و زودگذر نتیجه‏اى ندارد. البته یک عامل وجود دارد که اگر در انسان پیدا شود انقلاب عجیبى در خلقیات انسان پیدا مى‏شود و آن عامل کیمیاى محبت الهى است که اگر دل انسان به سمت حق تعالى گرایش پیدا کند راه صد ساله را یک شبه مى‏پیماید.

در فراز بعد مى‏فرماید خود را به حلم و بردبارى عادت دهید

حلم، تنها به معناى عصبانى‏نشدن نیست بلکه به معناى ظرفیت پیداکردن است. انسان باید در مقابل عواملى که او را به خشم مى‏آورد یا او را به غرور مى‏اندازد و یا به فرح و سرورهاى پوچ وامى‏دارد همچون دریایى که رودهاى خروشان با رسیدن به آن آرام مى‏گیرند، باشد و همه آنها را در خود هضم نماید.