اخلاق امام‏(ع) در بیان روایات‏

 یا امام رضا مدد.........................

   او بسیار به مستمندان رسیدگى مى‏کرد.

    به دادن صدقه به ویژه در شبهاى تار و به صورت پنهانى بسیار مبادرت مى‏کرد.

    با خدمتگزارانش کنار یک سفره مى‏نشست و غذا مى‏خورد.

    هیچ فرقى میان غلامان‏واشراف و اقوام‏وبیگانگان نمى‏گذاشت، مگر براساس تقوا.

    همواره متبسم و خوش‏رو بود.

    بهترین بخش غذاى خود را قبل از تناول، براى گرسنگان جدا مى‏ساخت.

    با فقرا مى‏نشست.

    در تشییع جنازه شرکت مى‏جست.

    خدمتکارى را که مشغول خوردن غذا بود، به خدمت فرا نمى‏خواند.

    با صداى بلند و با قهقهه هرگز نمى‏خندید.

    رفع نیاز مؤمنان و گره‏گشایى از ایشان را بر دیگر کارها مقدّم مى‏داشت.

    روى حصیر مى‏نشست.

    قرآن زیاد تلاوت مى‏کرد.

    با گفتارش دل کسى را نرنجانید.

    سخن هیچ کس را ناتمام نمى‏گذاشت و نمى‏شکست.

    هیچ نیازمندى را تا حد امکان رد نکرد.

    پاى خود را هنگام نشستن در حضور دیگران دراز نمى‏کرد.

    در حضور دیگران همواره از دیوار فاصله داشت و هیچ گاه تکیه نزد.

    همواره یاد خدا بر زبان جارى داشت.

    از اسراف و تبذیر سخت پرهیز داشت.

    به مسافرى که پول خود را تمام و یا گم‏کرده بود، بدون چشمداشت، هزینه سفر مى‏داد.

    در دادن افطارى به روزه‏داران کوشا بود.

    به عیادت بیماران مى‏رفت.

    در معابر عمومى، آب دهان خود را نمى‏انداخت.

    از میهمان شخصا پذیرایى مى‏کرد.

    هنگامى که بر جمعى کنار سفره وارد مى‏شد، اجازه نمى‏داد تا براى احترام وى از جاى برخیزند.

    به سخن دیگران که وى را مورد خطاب قرارداده، از او پرسشى داشتند، با دقت کامل گوش مى‏داد.

    خویش را به بوى خوش معطر مى‏کرد، به خصوص براى نماز.

    به نظافت جسم و لباس به ویژه موى سر توجّه داشت.

    قبل از غذا دست ها را مى‏شست و با چیزى خشک نمى‏کرد، بعد از غذا نیز آنها را مى‏شست و با حوله‏اى خشک مى‏کرد.

    اگر غذایى از حد نیاز زیاد مى‏آمد، آن را هرگز دور نمى‏ریخت.

    در حضور دیگران به تنهایى چیزى نمى‏خورد.

    بسیار بردبار و شکیبا بود.

    کارگرى را که به مبلغ معین اجیر مى‏کرد، در پایان افزون بر مزدش به او عطا مى‏کرد.

    با همگان با رافت و خوشرویى روبرو مى‏شد.

    بسیار فروتن بود.

    به فقرا و بیچارگان بسیار مى‏بخشید و آن را براى خود پس انداز مى‏دانست.

  این همه که یاد شد، بى‏گمان خوشه‏اى از خرمن شخصیت اخلاقى آن امام بزرگ است و نه تمام آن.