شهادت حضرت رقیه را تسلیت عرض میکنم

      السلام علیک یاسیدة الرقیه سلام الله علیها

     فخرم اینه تو دنیا که دلم با رقیه است    سبب خلقت من گفتن یا رقیه است

شهادت  جانگداز و غریبانه خــاتـــون  سه ساله

                                          دردانه حســــــــین (ع)

                                                     شــــــه زاده شام

                                                         عزیز زینـب (س) و سـجاد (ع)

 بر جمیع شیعیان تسلیت باد

**********

حدیث  (351) پیامبر اکرم (ص) فرمودند:

مَثَلُ أهْلِ بَیْتی کَمَثَلِ سَفینَهِ نوحٍ مَنْ رَکِبَها فَقَدْ نَجی وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْها فَقَد هَلَکَ.

اهل بیت من چون کشتی نوح‌اند؛ هر که بر آن نشیند نجات یابد

و آنکه از آن تخلف کند هلاک گردد.

(عیون الاخبار‍‍، ج  1، ص211)

ذکر

ذکر یعنی یاد زهرای نبی

ذکر یعنی لحظه لحظه با علی

ذکر یعنی تا ابد بیدار باش

یک دم از روز جزا غافل مباش

ذکر تنها در لغت معنی نشد

درد تنهایی بدان تسکین نشد

ذکر را با روح و جان تکرار کن

یا که نه در خواب هم اصرار کن

ذکر او وقتی مؤثر می شود

گوشه ی چشمانمان تر می شود

ذکر معنای تمام هستی است

فکر در معنای آن خوشبختی است

آهوی وحشی

سر هوای یار دارد، من کیم؟

لب نوای یار دارد، من کیم؟

چشم با اشکش بگوید، من کیم؟

دل هماره خود بجوید، من کیم؟

من کیم؟ یک عاشق زار و نزار

هوشم از کف رفت و گردیدم خمار

لاله را دیدم بسان لعل او

سوسن صحرا چو او از رنگ و بو

سرو را دانم کمان از قامتش

دست من کی می رسد بر ساحتش

مذهب او نیست راندن از برش

عاشق خود کی براند از درش

عشق خواندم کار خود را !؟ وای وای

پس روا باشد بگریم های های

من کجا؟ عشقش کجا؟ یا لیتنا!

من نیم بیش از گدایی بی حیا

در برش راضی شدم بر بندگی

مانده ام اینجا ز شور زندگی

 سرورم! آیا به پیش پای خود

می شود خوانی مرا شیدای خود؟

گر بخوانی، پر گشایم بر فلک

 آنچنان تا من شوم رشک ملک

 گویمت: آقای من، مولای من

 ای فدای پای تو بالای من

 آهوی وحشیّ طبعم پا گرفت

 ذکر "یا مهدیّ" من بالا گرفت

گر کنی بهر شکارش پهن دام

 دام تو در چشم او مانند جام

جام می، لبریز و سرشار از سرور

 می رود در دام با فخر و غرور

 می کند سر را بلند او از فرود

خواند او با خود؟ نه، با تو این سرود:

 آمده اینک به سویت والهت

 شمع من بنگر منم پروانه ات

گر بِرانی من بگویم مرحبا

 ورکشی اینک بگویم هَبَّذا

کشتنم؟ آری، بُود تفسیر عشق

 بهر کشتن چیست به؟ شمشیر عشق

 عشق تنها مردن و خندیدن است

عشق تنها مرگ را بوسیدن است

 عشق یعنی گریه چون ابر بهار

 عشق یعنی سالها در انتظار

عشق یعنی گریه بر راه عزیز

 عشق یعنی سر به درگاه عزیز

عشق یعنی جستجویی نا تمام ع

شق یعنی گفتگویی با امام

عشق یعنی بهر او زندان شدن

عشق یعنی جانب یزدان شدن

عشق یعنی استغاثه از خدا

 عشق یعنی از جهان گشتن جدا

عشق یعنی فارغ از دنیا شدن

عشق یعنی بهر او هر جا شدن

عشق یعنی جستجو از بهر یار

عشق یعنی عاشقی چون مهزیار

 عشق یعنی با خودش گفتن نیاز

 عشق یعنی بهر او رفتن حجاز

 عشق یعنی سینه را فانوس کن

 چشم خشک خویش اقیانوس کن

عشق یعنی باب مهرش باز کن

 عشق یعنی درد دل آغاز کن

عشق یعنی یک شبی بی خواب شو

 عشق یعنی از تبش بی تاب شو

 عشق یعنی قفل دل را باز کن

 عشق یعنی نغمه ات را ساز کن

 عشق یعنی درگذشتن از سها

 عشق یعنی رفتنت تا سامرا

 سامرا گفتم دلم بی تاب شد

 فکر و ذکرم باز آن سرداب شد

 آتش عشقش مرا سوزانده تن

 ایّها الناس! اسمعوا لی لحظهً

 آخر ای مردم! کجا غایب شد او؟

آخر ای مردم! چرا غایب شد او؟

آخر ای مردم! فراقش تا به کی؟

 دوری از رخسار ماهش تا به کی؟

 آخر ای مردم! یتیمی تا به کی؟

 گفتن از درد قدیمی تا به کی؟

 آخر ای مردم! جفا را کم کنید

 گونه را گل، اشک را شبنم کنید

دست بردارید از بهر دعا

رحمت واسع بخواهید از خدا

رحمت واسع، خدا را مهدی است

 دیگر اینجا، نی گه بد عهدی است

 آری، آری، مهدی آن ساقیّ عشق

 کرده ما را با نگه باقیّ عشق

 عشقِ مهدی را ز مهد آموختیم

 از شرار عشق او، خود سوختیم

 او گُل و ما بلبلان عاشقش

 او چو شمع و ما همه پروانه اش

 گر بیاید جان خود را می دهیم

 سر به درگاه جلالش می نهیم

 سرورم، مهدی، گل باغ وجود

 ای همه عالم به پایت در سجود

 روز و شب از جام عشقت گشته مست

 هرکه مهرت گوشه ی قلبش نشست

 جان ما قربانی دیدار شد

 بی مه رویت جهان غمبار شد

 مهدیا! بازآ و ما را شاد کن

 نغمه ی آزادگی فریاد کن

 مهدیا! بگذر کلامم قاصر است

 عشق تو، آری، همویم ناصر است

بسم رب الحسین اشفع صدر الحسین باالظهور الحجه

بار دیگر، نینوایی شد دلم                   

          شور آمد؛ کربلایی شد دلم
توشهای از عشق و جان برداشتم           

         خیمه در نور نجف افراشتم
اشک و اندوه و تمنّا پیش رو                  

             یک سبد پرسش، به باغ گفت و گو
خویش و در موج انداختم                       

            شیعه را ــ آن سان که باید ــ یافتم
شیعه یک دریا ... ولی بی انتها                 

   از محبت، از توکل، از دعا
شیعه یعنی هم نوای رود خون                        

      عقل و دل؛ امّا به سیمای جنون
شیعه یعنی وسعت معنای درد                   

           با هجوم فتنه دائم در نبرد
شیعه یعنی میوه صبر علی                            

         سوختن؛ بی شرط ؛ بی امّا، ولی
شیعه، پرچم دار راه فاطمه                           

          خیره در چشم خطر، بی واهمه
شیعه یعنی بندی ِ نیرنگ ها                         

          غربت جان سوز و درد مجتبی
شیعه یعنی خندق و بدر و حُنین                 

              شیعه: زخم کربلا، داغ حسین
شیعه یعنی آشنای راه نور                           

           شیعه: بیداری و احساس و شور
شیعه یعنی اوج درد انتظار                            

          شیعه، بی خورشید: روح بی قرار
شیعه: اندوه نگاه لاله ها                         

               شیعه: معنای تمنّا در دعا
شیعه یعنی اشتیاق یک ظهور                     

           شیعه: بوی عشق، معنای حضور
شیعه یعنی مهر در دنیای کین                   

             شیعه: روح سبز در مرگ زمین
شیعه ... یعنی یک طلوع بی غروب                    

     شیعه: ... یک لبخند در دنیای خوب

شعر

گرت آیینه‌ای باید که نور حق در آن بینی نبینی در همه عالم مگر سیمای درویشان  سعدی

نیست مشکل «کوه» را آسان ز جا برداشتن آنچه نتوانش ز جا برداشت «بار منّت» است راقم

کجاست قاصد فرخنده‌ای کز آمدن تو مرا ز من بستاند تو را به من برساند نظر گلپایگانی

قانون روزگار بود همچو گردباد جز خار و خس زمانه به بالا نمی‌برد کلیم کاشانی

بی کمالی‌های انسان از سخن پیدا شود پسته‌ی بی مغز چون لب وا کند رسوا شود

دور دستان را به احسان یاد کردن همت است ورنه هر نخلی به پای خود ثمر می‌افکند صائب تبریزی

هر که را بر خاک بینی آتشش بر سر مریز مردم خاطر پریشان را پریشان‌تر نکن مهدی سهیلی

عاقلان نقطه‌ پرگار وجودند ولی عشق داند که در این دایره سرگردانند حافظ

هرجا محبت رو نهد، خاصیت وحدت دهد خون از رگ مجنون جهد لیلی اگر نشتر زند صحبت لاری

در گفتن عیب دگران بسته دهان باش از خوبی خود عیب نمای دگران باش واعظ قزوینی

با کاروان تا ماه من، محمل به محمل می‌رود سرگشته از طی آه من، منزل به منزل می‌رود مهرداد اوستا

طی دلجوئی قوی که وفا نشناسد این همه خون به دل اهل وفا نتوان کرد هجری تفرشی

هیچکس جانا نمی‌سوزد چراغش تا به صبح پر مخند ای صبح صادق در شب تا کسی قصاب کاشانی

رخت بر بست ز دل شادی و هنگام وداع با غمت گفت که یا جای تو یا جای من است فزخی یزدی

سوختم سر تا به پا چون شمع بر بزم محبت تا بیاموزی زمن سر تا به پا استادگی را بهادر یگانه